Yoeng Poe Tsjoeng – J. Slauerhoff – Sineeske gedichten
Yn de bondel Yoeng Poe Tsoeng (1930) hat Slauerhoff fan ferskillende Sineeske dichters poëzy út it Frânsk, Dútsk en Ingelsk oerset. Dêrnjonken brocht er by wize fan chinoisery fersen byinoar dy’t mei it Sineeske libben en lânskip te krijen hawwe. It binne bewurkingen dy’t mar al te faak syn eigen stim en stimpel drage, oftewol hjerst en wanhope, mankelikens en ferfal slaan foar master op.
Oan de wenstige sidene gewaden, glânzgjende moannen en bloeiende roazen, dêr’t it yn de Sineeske poëzy faak fan optilt, hie er yn alle gefallen gjin boadskip. Yn Yoeng Poe Tsjoeng, in namme dy’t letterlik ‘fan gjin nut’ betsjut, oerhearsket de tsjustere, bittere en swarte kant fan it bestean.
Hoe Sineesk de gedichten yn Yoeng Poe Tsjoeng werklik binne, is de fraach. As skipsdokter hat er yn syn dagen – tusken 1925 en 1927 fear er op de Java-China-Lijn – in tal fan kearen yn Sina west. Dat wie lykwols net genôch om de taal ek yn de macht te krijen. Slauerhoff sette yn alle gefallen net streekrjocht út it Sineesk oer.
Sjoch fierders ek de skôging Sineeske poëzy yn de Fryske literatuer en/of Slauerhoff yn it Frysk.
Herfst
Dor en stug stierf het jaar, de winter
Verstiet de herst: ik ril, mijn kleed is dun,
Ik zoek zon en beschutting bij de tuinpoort.
Op het zuiden zijn al de vruchten weg,
Op ’t noorden liggen rottende takken,
Ik drink het laatste restje uit den beker,
De schoorsteen stoot geen rook meer op,
Gedichten liggen in stapels naast mijn stoel,
Mijn licht gaat uit, ik zal ze lang niet alle
Kunnen lezen voordat het donker komt.
Confucius’ nooddruft in Sjen was erger.
Laat ik om mijn wanhoop te lenigen bedenken,
Dat de oude wijzen er vaak minder aan toe waren.
(Mei Sjeng?)
Hjerst
Toar en steech stoar it jier, de winter
Balle de hjerst; ik rilje, myn klean binn’ tin,
Ik sykje skûl yn ‘e sinne by de homei.
Op ‘e súdkant bin’ alle fruchten wei,
Op ‘e noardkant lizze rotsjende tûken,
Ik drink it lêste restje út de beker,
De skoarstien triuwt gjin reek mear op,
Gedichten lizze yn steapels neist myn stoel,
Myn ljocht giet út, ik sil se lang net allegear
Lêze kinne alear’t it tsjuster wurdt.
Konfusius’ needdrift yn Sjen wie slimmer.
Lit ik om myn wanhope te ferromjen beseffe,
Dat de âlde wizen der faak ek slim oan ta wiene.
(Mei Sjeng?)
.
Zeilend in den Herfst
In mijn rieten boot zeil ik heinde en ver,
Mijn hart springt op bij den schok der golven,
Door naakte takken zie ik den tempel in ’t woud,
Waar de steenbrug over den stortstroom buigt
Grazen schapen, vlokkend in de oeverwei,
Kraaien en eksters krijschen in den rook van ’t dorp,
Dit alles zie ik, hoor ik zeilende.
Ruimtedronken weer thuis leeg ik den beker.
Geesten, om offers krijschend in den avondwind,
Deinzen terug voor mijn luidruchtig leed.
(Lu Yu)
Silend yn de Hjerst
Yn myn reiden boat syl ik wech ende wear,
Myn hert ljept oerein by de skok fan ’e weagen,
Troch neakene tûken sjoch ’k de timpel yn ’t wâld,
Dêr’t de stienbrêge oer de stoartsteam bûgt,
Weidzje skiep, gearboskjend yn de reidskar,
Krieën en aksters kriezje yn de reek fan ’t doarp,
Dat heine myn sinnen al silend.
Romtedronken wer thús, drink ’k de beker út,
Geasten, om offers kriezjend yn de jûnwyn,
Skrilje tebek foar myn lûdroftich liet.
Herfstwind
Herfstwind verdrijft de witte wolken,
Ganzen trekken langs het leege zwerk,
Nog geuren chrysanten en bloeien orchideeën,
Kon ik mijn vroeger lief nu vergeten,
Bijna was ik gelukkig,
Met mijn bloemenboot op de Fen-rivier,
Wit schuimt de stroom langs den boeg,
Fluit en trom houden maat met den riemslag,
Onder ’t rumoer broeden sombre gedachten,
Jeugd jaagt voorbij, dood staat onwrikbaar.
(Woe Tei)
.Hjerstwyn
Hjerstwyn ferdriuwt de wite wolken,
Guozzen trekke bylâns it lege swurk,
Noch rûke krysanten en bloeie orchideeën,
Koe ik myn earder lea no ferjitte,
Hast wie ik gelokkich,
Mei myn blommeboat op de Fen-rivier,
Wyt skommet de stream by de boech lâns,
Fluit en tromme hâlde maat mei it riemslach,
Under ’t leven briede sombre gedachten
Jonkheid jeit foarby, dea stiet ûnferwrikber.
(Woe Tei).
.
Herfst
Achter den herfst ademt de geest der koude:
De Noordewind, verkillend, verdorrend.
Mijn leed is groot genoeg voor lange nachten,
De sterren staan voor mijn starende oogen;
Ze zagen de maan vol, den twaalfden dag,
En zijn gelaat leeg, den twintigsten dag.
Een vreemde uit het verre land kwam tot mij,
Hij haalde uit zijn kleed een langen brief
Die aanhief met: Vergeet mij niet —
Het blad was verder leeg, aan ’t eind
Stond: Voor eeuwig vaarwel.
Ik borg hem in de plooi van mijn gewaad,
Drie jaren lang verbleekte het schrift niet,
Mijn hart is leeggebleven als de brief.
Zul je het weten of vermoeden?
(anoniem)
Hjerst
Achter de hjerst sykhellet de kjeld syn geast:
De Noardewyn, toarjend en skrousk meitsjend.
Myn leed is grutternôch foar lange nachten.
De stjerren stean foar myn stoarjende eagen;
Se seagen de moanne fol, de tolfde dei,
En syn antlit leech, de tweintichste dei.
In frjemde út it fiere lân kaam nei my ta,
Hy helle út syn klaad in lange brief
Dy’t begûn mei: Ferjit my net –
It blêd wie fierders leech, oan ’t ein
Stie: Foar ivich farwol.
Ik die him wei yn de ploai fan myn gewaad,
Trije jier oanien ferblikte it skrift net.
My is it herte leech bleaun lykas it brief.
Silsto it witte of fermoedzje?
(anonym)
.
J. Slauerhoff, Verzamelde Werken (I), Yoeng Poe Tsjoeng, Nijgh & Van Ditmar, Rotterdam, 1940.
.
.
Sjoch fierders ek de skôging Sineeske poëzy yn de Fryske literatuer en/of Slauerhoff yn it Frysk.
>
>