Hu Thung-song – Yn ‘e fal fan jûn
Hu Thung-song
út: Yn ‘e fal fan jûn
DE REDENS FAN IT WURD
Wyn fynt syn gesicht yn fearren op it iis,
yn katedralen ek en hannen fan fammen
op de grutte winterflakten fan de rivier.
Fearren fynt de wyn yn nacht syn gesicht
sa’t har wêzen, ûnder de tijen ferdwûn,
stal kriget yn de bylden fan it gedicht –
it fers dat net hâldt: de redens fan it wurd,
it gewicht fan al wat oan langstme bestiet,
o, swierder is as de taal dy’t har bewiist
as ferrifeljend – iennachtsiis, brekber en
net te betrouwen, dat nea de lading dekt
fan wat streek meitsje wol, plak ek, om
har, oare kant it skimerjen fan de rivier.
Wyn fynt syn gesicht yn fearren op it iis.
Al wat fan har is, is de slach dy’t ik mis
YN ’E FAL FAN JUN
Hoar ploffe aalskrûk en wier yn ’e fal fan jûn.
Gjin grûn of sakkest der troch.
Yn it slyktablet by it weromlutsen tij lizze tsjuster
de tekens fan dyn drinzge taal.
Hoe sil ik dy lêze út de rivieren wei?
Oan ‘e kym drinke weagen de sinne fan novimber.
By de wjokken fan de reager ûnder
hjerst syn gallige loft treurje ik.
Yn de wenten fan de fiskers brâne no de lampen.
Nacht waakst in lange floed.
Hoe sil ik dy lêze út de rivieren wei,
út it wieljen dat sûnder rêst hjir de moanne mealt?
.
© Eeltsje Hettinga
.
BLANK STIENE DE HOVEN
Blank stiene de hôven en gehuchten
yn it gea achter de rivieren,
mûlbisten dreaune dea foar de weagen út,
ferblet hong in hynsteliif oerskrank en
skean oer de naal fan de biblioteek,
in bûkebeam stiek út de galmgatten fan
de timpel (dêr’tsto, leave Li Su Sā,
my op in ferlerne augustusdei
it hielal ûnder dyn rokken sjen lietst,
o, ljochtsjende ierde by de himelske
offers fan it fleis). Inkeld yn de dream
is it soms dat ik it paad weromfyn
lykas juster doe’t ik mei de eagen ta
bylâns de tomben yn it rysfjild gong;
der song in famke, neaken tusken
iel, karpers en snileguod, en my waard
staf- oer-nacht by in stadich yn it wetter
happende sinne hiel de wrâld fan Bach.
© Eeltsje Hettinga