Slauerhoff yn it Frysk – Seerop en Ultra Mare
SEEROP
Ik woe leauwe dat ik my no deljaan soe,
De winter ferbringend yn ’t fêstingstedsje,
In hûs ta honk, mei in dicht klear en netsjes
En hjir foar it earst, foar wat langere doer
In tal froulju te ha by wa’ k sliepe koe
Yn in partsjen en leavjen, net te befetsjen;
Har lichems waarden my yn gleon omfetsjen
Eigen as kusten dyt ‘k eartiids faak befoer.
Sa tocht ik sittend yn myn keamer, mar
Dizz’ nacht hear ik hjerststoarmen opstekken;
It byntwurk jout as kroanjend want de klacht.
Ik wenne sa fier fan see, sa ticht by har;
De brâning, razend, kin my hjir net treffe.
Hoe kin ik sa wanhopich doch beseffe
Dat ‘k wer oan board gean, ear’t it jier ferfart.
.
ZEEROEP
Ik ging gelooven dat ik nu ging rusten,
De winter in ’t ommuurde stadje blijven,
Een huis bewonen, klare zinnen schrijven
En voor het eerst wat langer voortgekuste
Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste
Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven.
En langzaam werden mij hun willige lijven
Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten.
Zoo dacht ik zittend in mijn kamer, maar
Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen;
Het dakhout maakt als kreunend want misbaar.
Ik woon zoo ver van zee, zoo dicht bij haar;
’t Storten der branding kan mij hier niet treffen,
Hoe kan ik zoo wanhopig klaar beseffen
Dat ik weer scheep zal gaan, voor ’t eind van ’t jaar.
.
J. Slauerhoff, Verzamelde gedichten (III), Een eerlijk zeemansgraf, Nijgh & Van Ditmar, Rotterdam, 1941, s. 24.
.
ULTRA MARE
Hjir is de wrâld oars net as waaiend skom,
De lêste rotsen binn’ fuortreage
Nei harren berte út de weagen
Dy’t brekke, stowend yn it rom.
It lêste skip wurdt warleas teplettere,
It swurk is ynsakke en jiskegrau.
Sil ik no lang om let, fergien, fergetten,
Ferlost wêze fan langstme en berou?
.
ULTRA MARE
Hier is de wereld niets dan waaiend schuim,
De laatste rotsen zijn bedolven
Na de verwekking uit de golven,
Die breken, stuivend in het ruim.
Het laatste schip wordt weerloos voortgesmeten,
Het zwerk is ingezonken en aschgrauw.
Zal ik nu eindelijk, vergaan, fergetten,
Verlost zijn van verlangen en berouw?
.
J. Slauerhoff, Verzamelde gedichten (III), Een eerlijk zeemansgraf, Nijgh & Van Ditmar, Rotterdam, 1941, s. 25.
Sjoch ek: Slauerhoff yn it Frysk.
ZEEMANS HERFSTLIED
’t Geweld van de wervelende vlagen
Verwoest de weerloze bloemen
En plundert de steunende hagen,
De blanke meren vertroebelen.
Had ik nu een nederige hoeve
En kinderen spelende buiten,
Om aan de beregende ruiten
Gedachtloos gelukkig te toeven.
Na ’t zwerven en stuurse staren
Over de eeuwige zee,
Na ’t eindeloos tumult van gevaren:
De stilte van een vredige stee.
Maar het is anders geworden,
Mijn makkers zijn vroeg gestorven
Of in ander alleen—zijn verzworven.
Ik strandde in een dode stad,
Bewandel een eenzaam pad,
Vertrouwd met vergeten graven,
Omspeeld door zieltogende blaren.
SEEMANS HJERSTLIET
’t Geweld fan it giseljende twirkjen
Teslacht de warleaze blommen
En plondert de kroanende bjirken,
Lit de blanke mar dûnker skomje.
Hie ik no in himpen boerestee mei
Bern, boartsjend yn de blaugerzen om
Sûnder tinzen, drôgjend by de rein
Oer de ruten lokkich te wêzen.
Nei ’t swalkjen en stúmske diig’rjen
Oer de ivige see,
Nei ’t einleas geraas fan it driigjen:
De stilte fan it fredige stee –
Lykwols, it is gâns oars beteard,
Myn maten binne yntusken dea
Of ienlik fertoarke – witwêr keard.
Yn in deade stêd rûn ik stomp,
In iensum paad myn fuortgong,
Fertroud mei fergetten grêven,
Betwirre fan stjerrende blêden.
J. Slauerhoff, Verzamelde gedichten (III), Een eerlijk zeemansgraf, Nijgh & Van Ditmar, Rotterdam, 1941, p. 66.