Gedicht ‘Westminster Bridge’

(15-01) Vandaag stemt het Britse parlement over het Brexit-akkoord. Daarover het gedicht ‘Westminster Bridge’, of hoe een eiland zichzelf terugtrekt op zijn eigen eiland. Even doorscrollen voor de Nederlandse vertaling. —-

Hjoed (15-01) stimt it Britske parlemint oer de Brexit-deal. Dêroer it DfF-gedicht ‘Westminster Bridge’, of hoe’t in eilân himsels weromlûkt op syn eigen eilân.

Mei in reade siamees op it skouder
stapt in man allinnich oer Westminster Bridge,
harket ûnder de klokslach fan ’e Big Ben
nei it folk dat himsels in kiel opset en
as yn in stadionfek fol hooligans
de stêd traktearret op in fier oer de rivier
dragend Europe, Europe, bá-bá-bye.

Dit is it eilân dat himsels weromlûkt
op syn eigen eilân, tinkt de man dy’t
yn de Poalske pub op syn byldskerm sjucht
hoe’t yn de nacht fan de bline fjochtskieding
in Ukip-hear mei stiff upperlip en
langrutsen earm knap parmantich
in boksbûgel ûnder de rokken fan Europa batst.

Der wurdt praat oer huzenhege muorren
en bikkelhurde grinzen as wiene it
hard bodies, – Britain rules the waves,
dat stek lek de boat fan wa’t hjir net heart,
bromt Joe Blow dy’t sûnder wurk oan de taap
syn whiskys docht, of wurdt it dan noait,
noait wer wat mei dat âld’ keninkryk fan ús?

En it wie yn myn dream dat in seppelin
heech oer Dover dreau, seit de man
mei de siamees op ’t skouder, iepen sprong
it lûk en tefoarskyn skeat in krúsraket,
mei foarop, wyld swaaiend, in âljende
bolhoed: O, come on baby, light my fire,
en lit it godgânske Kontinint trilje.

In man stapt allinnich oer Westminster Bridge,
lêst by in lûd miau de graffity dy’t
Brexit-Brexit blaft, en heart hoe’t op Waterloo
de ûnderwrâld syn kettingen rattelet.
Yn de kiosken kleurje de kalinders
foar it nije jier, en ûnderwilens lûkt in eilân
himsels werom op syn eigen eilân.
.

.
.
WESTMINSTER BRIDGE

Met een rode siamees op zijn schouder
loopt een man verloren over Westminster Bridge,
luistert onder de klokslag van de Big Ben
naar het volk dat zichzelf een keel opzet en
als in een stadionvak vol hooligans
de stad trakteert op een ver over de rivier
dragend Europe, Europe, bá-bá-bye.

Dit is het eiland dat zichzelf terugtrekt
op zijn eigen eiland, denkt de man die
in de Poolse pub op zijn beeldscherm ziet hoe
in de nacht van de blinde vechtscheiding
een Ukip-heer met stiff upperlip en
gestrekte arm heel parmantig
een boksbeugel onder de rok van Europa ramt.

Er wordt gesproken over huizenhoge muren
en bikkelharde grenzen als waren het
hard bodies, – Britain rules the waves,
steek dus lek de boot van wie hier niet hoort,
bromt Joe Blow die werkeloos aan de toog
zijn whisky’s drinkt, of wordt het dan nooit,
nooit weer wat met dat oude koninkrijk van ons?

En het was in mijn droom dat een zeppelin
hoog boven Dover dreef, zei de man
met de siamees op zijn schouder, open sprong
het luik, tevoorschijn schoot een kruisraket,
met voorop, wild zwaaiend, een bulderende
bolhoed: O, come on baby, light my fire,
en laat het godganse Continent trillen.

Een man loopt verloren over Westminster Bridge,
leest bij een luid miauw de graffiti die
Brexit-Brexit blaft, en hoort hoe op Waterloo
de onderwereld aan zijn ketting rammelt.
In de kiosken kleuren de kalenders
voor het nieuwe jaar, en ondertussen trekt
een eiland zichzelf terug op zijn eigen eiland.