Guido van der Werve – ‘Nummer Acht’ – Lânskippen 7
Byldzjend keunstner Guido van der Werve (1977) makke de lêste jierren in nûmere searje fan fantastysk konseptuele fideowurken. Planút fassinearjend is Nummer acht, ‘Everything is going to be alright’ (2007), in performancefideo dêr’t er yn de Botnyske Golf, deakalm, foar de boech fan in ûnbidich grutte iisbrekker út kuieret. In knypeach oan it wurk fan Caspar David Friedrich en William Turner?
Yn alles sprekt út dizze fideo de neatichheid fan de minske, ferlern yn in romte mei de gromjende en ûnheimisch meitsjende lûden fan spjaltend en tebrekkend iis. It hert, de tiid, in hoar bonkjende masinekeamer. Oant in hichte ta is Nûmer Acht ek in foarm fan slapstick. Iensum en absurd is de minske. As gjin oar jout Van der Werve dêr yn syn wurk foarm oan, satire en earnst gean lykop.
De tolve minuten duorjende fideo Nummer vier, ‘I don’t want to get involved in this, I don’t want to be part of this, talk me out of it’ (2005) is ek sa’n wûnderlik absurd stik.
Yn in wat dizenich pastoraal lânskip sit de keunstner achter in piano op in deakiste-achtich flot midden op in blakstille en spegelglêde mar en spilet – Van der Werve hat in klassike muzykoplieding – in stik fan Chopin.
‘Ik werd vroeg wakker en zag de zon opkomen. Ik voelde dat die alleen voor mij opkwam,’ It is de sin dêr’t de film mei iepenet, in sizzen dat yn in Ingelske oersetting op it skerm ferskynt: ‘I woke up early and watched the sun rise. I felt it came up just for me.’
Mei syn ûnheimische poallânskippen en pastorale lânskippen referearret Van der Werve faak oan de betide Romantyk. Syn wurk is fan datoangeande foar in part ek skatplichtich oan de eardere, faak oan de betide Romantyk (Caspar Friedrich) besibbe performances fan Bas Jan Ader. In dei nei it ‘Boymans’ yn Rotterdam dêr’t in part fan it wurk fan Van der Werve te sjen, is gjin straf