‘Nationale Gedichtendag’ – Vertaling van het gedicht ‘Winter’
(31-01) Vandaag begint de poëzieweek met de ‘Nationale Gedichtendag’. Ondertussen sneeuwt het, licht. Toeval. Voor deze Dag is het gedicht ‘Winter’ geschreven. “Denkend aan mijn ouders en Auden, met / sneeuwblizzards in de stegen van New York / en schimmen, hinnikend en al dwalend / rond witberijpte hoven boven Burgwerd…
WINTER
Nauwelijks een vliesje ijs in de vaart of
onder de wolfsmaan van de nacht,
glijden, zwammend en zwetsend,
aan winter’s stamtafels de woorden
over de ijsvlakten van de zwarte meren,
man, de een nog sneller dan de ander
in een oude poging om de verraderlijke
vogelknip van tijd voor te blijven.
*
Denkend aan mijn ouders en Auden, met
snow blizzards in de stegen van New York
en schimmen, hinnikend en al dwalend
rond de berijpte akkers boven Burgwerd,
zit ik in een café bij de Potmarge en
volg, aangeschoten, de vlokkende
vensters die als ogen uit een wit en blind
Niemandsland mij staan op te nemen.
*
Er was een vuur dat een vader van de schaatsen
sloeg, toen hij, sneller dan het licht onder
Woudsend (we zeiden nog tegen elkaar:
‘Hee jij, even kollum en burdaard, nu.’)
een wak in vloog en ergens boven Sloten
met dezelfde rotvaart, galopperend haast,
weer voor het licht schoot, o, vertel mij wat,
vertel mij wat, vadertje, vadertje, duistere nacht.
*
Wat is wit meer dan blind, zegt het meisje
dat met de ezel op de rug de ruimte achter
de dijk niet anders wil schilderen dan de tijd
die sneeuw is, want wij, een verdwijnen, wij,
een kleine, onder het ijs verglijdende nacht-
muziek, zoals de taal tot verstomming komt,
langzaam in dat wat zich niet laat uitspreken,
zeg, het gezicht van sneeuw achter de dijk.
*
Waar winter zich een wak in rijdt terwijl
het licht, vorstin af, smerig en goor
over de natte kaden van de Emma strijkt,
daar houd ik stil bij een kat die, halfdood,
op de klinkers in de Gijsbert ligt en
denk – for nothing now can ever come to
any good? – aan de toekomst van mijn taal,
mijn Fries in winter’s duistere vogelknip.
===
(31-01) Hjoed giet de poëzijwike los mei de ‘Nationale Gedichtendag’. Underwilens snijt it, lichtjes. Tafal. Foar dizze Dei is it gedicht ‘Winter’ skreaun. “Tinkend oan myn âlden en Auden, mei / snieblizzards yn de stegen fan New York / en skynsels, wrinzgjend en al dwalend / troch wytberipe hôven boppe Burchwert…
.
WINTER
Amperoan in flueske yn ’e feart of
ûnder de wolvemoanne fan ’e nacht
streekje, swetsend en swearend,
oan winter syn stamtafels de wurden
de grutte barte fan de swarte marren oer,
o, man, de iene hurder noch as de oare
yn in âld besykjen en wês earst Tiid
syn ferrifeljende fûgelknip yn ’t foar.
*
Tinkend oan myn âlden en Auden, mei
snieblizzards yn de stegen fan New York
en skynsels, wrinzgjend en al dwalend
troch wytberipe hôven boppe Burchwert,
sit ik op yn in kafee by de Potmarge
en folgje, heal besopen, de flokjende
finsters dy’t as eagen út in wyt en blyn
Nimmenslân wei my op te nimmen stean.
*
Der wie in fjoer dat in heit fan de redens
spatte, doe’t er, hurder as it ljocht ûnder
Wâldsein (we sein’ noch tsjin elkoar:
‘Hee do, even kollum en burdaard, no.’)
in wek yn fleach en ergens boppe Sleat
mei deselde rotgong, fjouwerjend hast,
wer foar ’t ljocht skeat, o, fertel my wat,
fertel my wat, fadertje, fadertje, neare nacht.
*
Wat is wyt mear as blyn, seit it famke dat
mei de ezel op ’e rêch de romte achter
de dyk oars net skilderje wol as de tiid
dy’t snie is, want wy, in ferdwinen, wy,
in lytse, ûnder it iis fuortstrikende nacht-
muzyk, sa’t de taal te ferstomjen komt,
stadichwei yn dat wat him net sizze lit,
sis, it gesicht fan snie achter de dyk.
*
Dêr’t winter himsels in wek ynrydt wylst
it ljocht, foarstinne ôf, smoarch en goar
oer de wiete kaaien fan de Emma strykt,
dêr hâld ik ho by in kat dy’t, healdea,
oer de klinkerts yn de Gysbert leit en
tink – for nothing now can ever come to
any good? – oan de takomst fan myn taal,
myn Frysk yn winter syn faaie fûgelknip.
.
Eeltsje Hettinga – www.dichterfanfryslan.nl