Oersettingen fersen Slauerhoff

Eeltsje Hettinga

OAN MYN ERFGENAMT
.

Folgje net de leargong fan de filosofen,
Dit liedt ta liddigens. En godstsjinststichters
Binne ligers. Nim ta dy moaie strofen,
Mar mij it lege selskip fan har dichters.

Echt wier, al dy lju binne gelyk:
Se kinne gâns mear as ien wrâld omdiele,
Besitte paradizen en kastielen,
Mar net op ierde. Stoar ien fan har ryk?

Net da’k har macht net stean: do bist myn soan.
Dochs koene se dy ferrifelje; se skermje
Mei wurden, se bewize: fûgelswermen
Binne moaier as in bûten of in kroan.

Tink net Gods leafste ingel is in frou:
Wie sij Syn leafste, Hy soe har net ferjaan.
Swar har yn dronken nacht gjin iivge trou,
Do soest dyn eed skeine al de oaremoarns.

Hâld har net langer as it dysels haget;
Dus fan gjin bûn finzen, gjin sleur bekroade.
Gryp it gelok, en wurdsto weifage,
Sis dan dyn lêste sucht: “Genôch genoaten.”

.
.
TOT MIJN ERFGENAAM

Volgt niet den leergang van de philosofen,
Dit leidt tot ledigheid. En godsdienststichters
Zijn loochenaars. Geniet van schoone strophen,
Maar schuw het leeg gezelschap van hun dichters.

Waarlijk, al deze lieden zijn gelijk:
Zij kunnen over werelden bevelen,
Bezitten paradijzen en kasteelen,
Maar niet op aarde. Stierf één hunner rijk?

Niet dat ‘k hun invloed vrees: gij zijt mijn zoon.
Toch konden ze u begoochelen; zij schermen
Met woorden, zij bewijzen: vogelzwermen
Zijn schooner dan een landgoed of een kroon.

Denk niet Gods liefste engel is een vrouw:
Was zij Zijn liefste, Hij zou haar niet zenden.
Zweer haar in dronken nacht geen eeuwge trouw,
Gij zoudt uw eed den andren morgen schenden.

Houd haar niet langer dan zij u behaagt;
Dus tot geen bond geboeid, geen sleur besloten.
Grijp het geluk, en wordt gij weggevaagd,
Dan zij uw laatste zucht: “Genoeg genoten.”

 

J.J. Slauerhoff
Verzamelde Gedichten
Een eerlijk zeemansgraf
Nijgh & Van Ditmar, 1990