The drowned flats – Last night I saw the mudflats drowned.

THE DROWNED FLATS

for Theunis Piersma

Last night I saw the mudflats drowned.
Restlessness took hold of the towns
and villages. The underwater bells
tolled in the tops of the trees.

The Stone Man was up to his neck.
Dikes washed away, ripped
open like a summer frock. A country
disappeared in rising seas.

Drifting islands rolled drunkenly
past Holwerd, further and further
into the inundated landscape.
Last night I saw the mudflats drowned.

And floating in attics and towers,
uprooted like trees, the dead
rose on waves as dark
and gloomy as primordial soup.

It is the year twenty-one
twenty-one. At the tabernacle
of time and tide a magician
turns the clock back to a long,

hot summer with islands, raised up
from sandbanks where flocks
of birds cry Africa, Africa.
Last night I saw the mudflats drowned.

IT SONKEN WAAD

foar Theunis Piersma

Fannacht seach ik it sonken Waad.
Unrêst besprong de doarpen.
Toppen fan beammen lieten
bline ûnderwetterklokken hearre.

Señor De Robles stie it wetter
oan ’e lippen. Diken brieken
lyk fammefluezen. In lân waard wei
yn heger klimmende seeën.

Eilannen op drift skommelen
dronken oer Holwert hinne, rûnen
djipper ferdronkene streken yn.
Fannacht seach ik it sonken Waad.

En troch souders en tuorren dreaune,
fan alle grûnen los, de deaden
heech op ’e weagen, donker en
swart as it oersop fan de weareld.

’t Is ienentweintichhûndert-
ienentweintich. By it tabernakel
fan tij en tiid tsjoent immen
himsels werom nei in lange,

hite simmer mei eilannen, tillend
boppe sânplaten dêr’t kloften
fûgels Afrika, Afrika krite.
Fannacht seach ik it sonken Waad.

©Eeltsje Hettinga, dichter fan Fryslan

HET VERDRONKEN WAD

Voor Theunis Piersma

Vannacht zag ik het verdronken Wad
Onrust besprong de dorpen.
Onderwaterklokken klonken op
in de toppen van de bomen.

Het water stond señor De Robles
aan de lippen. Dijken vielen,
gescheurd als vliezen. Een land
verdween in klimmende zeeën.

Eilanden op drift schommelden
dronken Holwert voorbij, steeds
dieper de ondergelopen oorden in.
Vannacht zag ik het verdronken Wad.

En door zolders en torens dreven,
ontworteld als bomen, de doden
hoog op de golven, donker en
zwart als de oersoep van de wereld.

Het is eenentwintighonderd-
eenentwintig. Bij het tabernakel
van tijd en tij tovert iemand
zichzelf terug naar een lange,

hete zomer met eilanden, verheven
boven zandplaten waar zwermen
vogels Afrika, Afrika krijsen.
Vannacht zag ik het verdronken Wad.

.
.